Robot dreams (2024)

De Spaanse filmmaker Pablo Berger viel zo’n tien jaar geleden op met zijn film ‘Blancanieves’, over een vrouwelijke stierenvechter in Sevilla rond 1920. De setting van zijn nieuwe film ‘Robot dreams’ is New York City rond 1980. Berger schept een fantasieversie van New York, waar geen mens te bekennen is, maar waar dierenfiguren de mensenlevens leven. De hoofdpersoon is Dog, een hond die ergens in een appartement in Manhattan woont. Hij eet magnetronmaaltijden en hangt ’s avonds eenzaam voor de tv. Dan bestelt hij een bouwpakket van een robot en binnen de kortste keren is Robot zijn beste vriend. Ze gaan samen wandelen, bezoeken alle bekende sites, gaan rolschaatsen in Central Park op de tonen van Earth, Wind & Fire’s discohit ‘September’ en gaan naar het strand.

Een punkband met apen
De vrolijke avonturen van deze getekende hond zijn voor kinderen wellicht al genoeg om zich te vermaken, maar Berger stopt er ook veel leuks in voor volwassenen. Om te beginnen ziet het New York van destijds er prachtig uit, en er is in de details veel leuks te ontdekken, zoals drukke straatscènes, muren vol graffiti en een punkband met apen. Wanneer Dog en Robot van elkaar gescheiden raken, komen de interessantste thema’s bovendrijven: eenzaamheid, liefde, omgaan met verlies en rouw, verlangen naar de ander. Robot droomt daarbij herhaaldelijk van een vrolijke hereniging met zijn vriend. Wat dat betreft zijn Dog en Robot net mensen. Dialoog ontbreekt, maar de muziek in deze film spreekt boekdelen. Het tekenwerk oogt soms wat simpel, maar het verhaal weet wel degelijk te ontroeren.