The dadchelor (2024)

Mark staat op het punt vader te worden. Om dit te vieren organiseren zijn vrienden geen bachelor party (vrijgezellenfeest), maar een ‘dadchelor’: een laatste uitspatting voordat hij zich als ­verantwoordelijke ouder moet gedragen. Dat loopt natuurlijk gierend uit de hand.

Sinds zijn vrouw Pien zwanger is, gedraagt Mark (Steef de Bot) zich als een overbezorgde, humorloze, verschrikkelijk saaie (zowel in kleding als in gedrag) vader in spe. Dit tot ergernis van zowel Pien als zijn vriendengroep, die bestaat uit Eric (Oscar Aerts), Bob (André Dongelmans, tweede van rechts) en Rascha (Kiki van Deursen). Met Piens zegen ontvoeren zijn vrienden Mark naar Italië, waar hij gênante, grappige en gevaarlijke opdrachten voor zijn kiezen krijgt, in de hoop weer de sprankelende man van weleer te worden.

Avances
Veel van de opdrachten die Mark moet uitvoeren vallen in de categorie ‘pijnlijk’, zowel fysiek als psychisch. Zo bevindt Mark zich plots in een louche hal waar hij het moet opnemen tegen een imposante freefighter, moet hij dineren in een chic restaurant waar de gangen op een wel heel bijzondere wijze worden opgediend en krijgt hij te maken met de avances van prostituees wier houdbaarheidsdatum ver achter hen ligt. Gênant allemaal.

Oprecht
Deze komedie slaat de plank soms mis. Wat de personages overkomt en hoe ze daarop reageren is soms onlogisch. En een serieus verhaallijntje, waarin ze plots met echte Italiaanse maffia te maken krijgen, eindigt in een ongeloofwaardige, langdradige en slecht getimede climax in een kerk. Maar ‘The dadchelor’ heeft ook zijn goede kanten. Steef de Bot weet leuk zowel de sullige als stoere kant van Mark te portretteren, en de band met zijn vrienden voelt oprecht. Regisseur Jon Karthaus filmt energiek en vlot. Ondanks zijn fouten is ‘The dadchelor’ zeker geen generieke, fletse of voorspelbare film.