Slingshot (2024)

In deze psychologische thriller zijn drie astronauten onderweg naar Titan, de grootste maan van Saturnus. Langzaam beginnen ze hun greep op de realiteit te verliezen.

Ruimtereizen waren in de filmkunst al heel normaal, lang voordat ze in de jaren vijftig realiteit werden. Sciencefictionfilms die zich in de ruimte afspelen, zijn grofweg in te delen in twee categorieën. Als eerste de zeer fantasievolle films (‘Star wars’, ‘Star trek’, ‘Alien’), waarin buitenaards leven een bedreiging vormt. Daarnaast zijn er de meer realistische vertolkingen, waarin de gevaren schuilen in de techniek, de ruimte en de mens zelf (‘2001: A space odyssey’, ‘The martian’ en ook ‘Slingshot’).
In laatstgenoemde film zitten aan boord van het ruimteschip Odyssey-1 drie astronauten: Captain Franks (Laurence Fishburne), John (Casey Affleck) en Nash (Tomer Capone). De meeste tijd brengen ze door in een capsule in een staat van diepe hyperslaap, maar elke drie maanden worden ze even gewekt om te checken of ze nog op koers liggen.

Een flinke zwiepe
De astronauten bereiden zich voor op een essentiële koerswijziging, om via het zwaartekrachtveld van Jupiter een flinke zwieper (een ‘slingshot’) in de goede richting te krijgen. Ze constateren echter een beschadiging in de buitenwand en vooral Nash maakt zich daardoor zorgen over de veiligheid. Commandant Franks wil echter de missie doorzetten, ongeacht de risico’s. John krijgt last van bijwerkingen van de hyperslaap en ziet ineens zijn vriendin Zoe (Emily Beecham) voor zich in het ruimteschip. Begint hij zijn verstand te verliezen? De oplopende spanning tussen de drie reizigers vormt de kern van ‘Slingshot’, met terugkerende flashbacks naar de tijd op aarde als achtergrond. De onderlinge spanning is het pluspunt van deze film, maar enkele ongeloofwaardige elementen leiden erg af, zoals een vonkenregen die wordt genegeerd, een pistool (!) aan boord en het dubbelzinnige einde.