A family quartet (2017)
In de documentaire ‘A family quartet’ wordt het gezin van violiste Noa Wildschut drie jaar lang gevolgd. Tegelijk met deze film verschijnt haar debuutalbum met het ‘Vijfde vioolconcert’ van Mozart.
Elke volgende generatie brengt weer nieuw talent met zich mee. En zeker in de klassieke muziek wordt daar soms reikhalzend naar uitgekeken. Jong talent wordt gekoesterd. Waar de documentaire ‘Janine’ enkele jaren geleden de reeds wereldberoemde violiste Janine Jansen volgde, daar volgt filmmaakster Simonka de Jong Jansens opvolgster Noa Wildschut in een veel vroegere fase van haar ontwikkeling. De vergelijking tussen beide dames is niet zo vreemd: beiden begonnen hun vioollessen bij Coosje Wijzenbeek; Janine op haar zesde en Noa al op haar vierde. In de openingsbeelden van de documentaire komt de nu zestienjarige Noa over als een schuchter, verlegen meisje dat in een concertzaal voor de leeuwen wordt geworpen. Zodra ze de eerste halen met haar strijkstok doet, verandert ze als bij toverslag in een zelfverzekerd wezen dat voor leeuwen geen angst heeft. Die scène brengt direct kippenvel teweeg.
Muzikale familie
Noa stamt uit een muzikale familie; haar vader is altviolist, haar moeder vioolpedagoog en zus Avigal speelt eveneens viool. De film volgt Noa bij haar repetities en voorbereidingen op een tournee in de VS. Ook
de andere gezinsleden worden gevolgd, zodat duidelijk wordt dat de liefdevolle ouders hun dochter Noa onvoorwaardelijk steunen in haar ambities. Zus Avigal lijkt soms wat beteuterd te kijken bij het succes van haar zus, maar blijkt zelf ook een flinke dosis creativiteit in huis te hebben. De beelden worden geregeld doorsneden met oude familiefilmpjes waarop het talent van Noa al langzaam zichtbaar wordt. Het resultaat is een aardig familieportret, maar het tempo wordt soms nodeloos gebroken door kook-scènes die weinig toevoegen. Bij gebrek aan drama (een snee in Noa’s vinger is het grootste leed) had de focus wellicht wat sterker bij de ambities van Noa kunnen liggen, of bij de onderhuidse jaloezie van haar zus.
Elke volgende generatie brengt weer nieuw talent met zich mee. En zeker in de klassieke muziek wordt daar soms reikhalzend naar uitgekeken. Jong talent wordt gekoesterd. Waar de documentaire ‘Janine’ enkele jaren geleden de reeds wereldberoemde violiste Janine Jansen volgde, daar volgt filmmaakster Simonka de Jong Jansens opvolgster Noa Wildschut in een veel vroegere fase van haar ontwikkeling. De vergelijking tussen beide dames is niet zo vreemd: beiden begonnen hun vioollessen bij Coosje Wijzenbeek; Janine op haar zesde en Noa al op haar vierde. In de openingsbeelden van de documentaire komt de nu zestienjarige Noa over als een schuchter, verlegen meisje dat in een concertzaal voor de leeuwen wordt geworpen. Zodra ze de eerste halen met haar strijkstok doet, verandert ze als bij toverslag in een zelfverzekerd wezen dat voor leeuwen geen angst heeft. Die scène brengt direct kippenvel teweeg.
Muzikale familie
Noa stamt uit een muzikale familie; haar vader is altviolist, haar moeder vioolpedagoog en zus Avigal speelt eveneens viool. De film volgt Noa bij haar repetities en voorbereidingen op een tournee in de VS. Ook
de andere gezinsleden worden gevolgd, zodat duidelijk wordt dat de liefdevolle ouders hun dochter Noa onvoorwaardelijk steunen in haar ambities. Zus Avigal lijkt soms wat beteuterd te kijken bij het succes van haar zus, maar blijkt zelf ook een flinke dosis creativiteit in huis te hebben. De beelden worden geregeld doorsneden met oude familiefilmpjes waarop het talent van Noa al langzaam zichtbaar wordt. Het resultaat is een aardig familieportret, maar het tempo wordt soms nodeloos gebroken door kook-scènes die weinig toevoegen. Bij gebrek aan drama (een snee in Noa’s vinger is het grootste leed) had de focus wellicht wat sterker bij de ambities van Noa kunnen liggen, of bij de onderhuidse jaloezie van haar zus.