The long season (2017)
Hoewel filmmaker Leonard Retel Helmrich vanwege gezondheidsproblemen zijn eigen film niet kon afmaken, won ‘The long season’ op het IDFA toch een prijs. Centraal hierin staat een kamp in Libanon vol Syrische vluchtelingen.
Leonard Retel Helmrich maakte eerder grote indruk met zijn drieluik over een Indonesische familie: ‘De stand van de zon’, ‘Stand van de maan’ en ‘Stand van de sterren’. Die films waren intiem, indringend, dicht op de huid en fabelachtig in beeld gebracht, met een cameratechniek die hij ‘single shot cinema’ noemde. Voor ‘The long season’ werkte hij op vergelijkbare wijze, al liet hij het camerawerk nu deels over aan de Syrische kunstenares Ramia Suleiman. Haar afkomst was wellicht behulpzaam bij het opbouwen van een vertrouwensband met de Syrische vluchtelingen in het tentenkamp Majdal Anjar in de Libanese Bekavallei. In heel Libanon verblijven momenteel ruim 1,2 miljoen Syrische vluchtelingen. Een deel van hen was al in Libanon voor seizoenswerk en kon vanwege de oorlog niet terug naar huis.
Alles beter dan Raqqa
In kamp Majdal Anjar leven talloze families die afkomstig zijn uit Raqqa, de Syrische stad die door terreurgroep IS als hoofdstad werd aangewezen. Onderwijzeres Maria probeert de aanwezige kinderen nog wat scholing mee te geven, maar wordt door haar vader onder druk gezet om terug te keren naar Raqqa en daar te trouwen. Ze twijfelt tussen veiligheid en gehoorzaamheid. Haar collega Hamoud zet voor de kinderen met hout en elastiek een geïmproviseerde flipperkast in elkaar. Intussen is er een oudere man in het kamp die zijn vrouw voor het blok zet en uit Raqqa een tweede, veel jongere vrouw laat overkomen. Het is direct haat en nijd tussen beide vrouwen, maar de nieuwe vrouw schikt zich in haar lot: “Alles beter dan in Raqqa blijven”. ‘The long season’ biedt een unieke kijk binnen in een kamp. De maker nam er ruim een jaar de tijd voor om de persoonlijke verhalen te kunnen vastleggen; sec, zonder interviews of commentaar. Het resultaat is eerlijk en indrukwekkend.
Leonard Retel Helmrich maakte eerder grote indruk met zijn drieluik over een Indonesische familie: ‘De stand van de zon’, ‘Stand van de maan’ en ‘Stand van de sterren’. Die films waren intiem, indringend, dicht op de huid en fabelachtig in beeld gebracht, met een cameratechniek die hij ‘single shot cinema’ noemde. Voor ‘The long season’ werkte hij op vergelijkbare wijze, al liet hij het camerawerk nu deels over aan de Syrische kunstenares Ramia Suleiman. Haar afkomst was wellicht behulpzaam bij het opbouwen van een vertrouwensband met de Syrische vluchtelingen in het tentenkamp Majdal Anjar in de Libanese Bekavallei. In heel Libanon verblijven momenteel ruim 1,2 miljoen Syrische vluchtelingen. Een deel van hen was al in Libanon voor seizoenswerk en kon vanwege de oorlog niet terug naar huis.
Alles beter dan Raqqa
In kamp Majdal Anjar leven talloze families die afkomstig zijn uit Raqqa, de Syrische stad die door terreurgroep IS als hoofdstad werd aangewezen. Onderwijzeres Maria probeert de aanwezige kinderen nog wat scholing mee te geven, maar wordt door haar vader onder druk gezet om terug te keren naar Raqqa en daar te trouwen. Ze twijfelt tussen veiligheid en gehoorzaamheid. Haar collega Hamoud zet voor de kinderen met hout en elastiek een geïmproviseerde flipperkast in elkaar. Intussen is er een oudere man in het kamp die zijn vrouw voor het blok zet en uit Raqqa een tweede, veel jongere vrouw laat overkomen. Het is direct haat en nijd tussen beide vrouwen, maar de nieuwe vrouw schikt zich in haar lot: “Alles beter dan in Raqqa blijven”. ‘The long season’ biedt een unieke kijk binnen in een kamp. De maker nam er ruim een jaar de tijd voor om de persoonlijke verhalen te kunnen vastleggen; sec, zonder interviews of commentaar. Het resultaat is eerlijk en indrukwekkend.