Siamang

Ik lig in een tentje midden in de wildernis van Sumatra als ik plots wakker schrik van luid gezang. De siamangs zijn wakker!

Siamangs behoren tot mijn favoriete apen. Waarom? Net als ik zijn ze gek op herrie maken. Zodra de zon opkomt, is het eerste wat ze doen een half uurtje luidkeels zingen. En terwijl ik nog slaperig met een tandenborstel in de hand mijn eigen ochtendritueel uitvoer, doen de siamangs boven mijn hoofd dat ook. Chagrijnig word ik er niet van. Ik word veel liever wakker gemaakt door een groepje muzikale apen dan door mijn eigen wekker. Al zijn de siamangs wel een stuk luider. Ze produceren wel 110 decibel aan kabaal. Dat is harder dan een rockconcert! Je kunt ze drie kilometer verderop nog steeds horen. En dat is precies de bedoeling, want zo laten de junglebewoners aan hun rivalen weten dat dit hun territorium is. Voor wat extra volume wordt hun geroep versterkt door een grote grijs-roze keelzak onder hun kin. Die kunnen ze opblazen als een ballon ter grootte van een grapefruit! Het lijkt wel een ingebouwde boombox!

Boomacrobaten

Het gezang begint langzaam en gaat dan steeds sneller. Ondertussen slingeren deze gibbons er wild op los met hun lange armen. Die kunnen wel tweeënhalf keer zo lang zijn als de rest van hun lichaam. Ik kijk toe hoe de siamangs als acrobaten aan hun armen van boom naar boom zwaaien. Deze manier van voortbewegen heet brachiatie. Hierbij hangen ze met één arm aan een tak, terwijl ze hun lichaam vooruit bewegen om met de andere arm een volgende tak vast te pakken. Soms moeten ze wel tien meter overbruggen tussen de takken! En dat doen ze dan ook met gemak! Last van hoogtevrees hebben ze in elk geval niet. Echt hoor, dit is beter dan Cirque du Soleil!