Grootoorfluithaas

Een van de zwaarste tochten die ik ooit heb gemaakt, was een trekking door het Himalaya-gebergte! Maar op een hoogte van zo’n 3.000 m kwam ik het schattigste bergbewonertje tegen dat ik ooit heb gezien: dat was een grootoorfluithaas!

Terwijl ik puffend de berg op loop en mijn uiterste best doe om geen hoogteziekte te krijgen, hebben grootoorfluithazen nergens last van. Deze kleine knaagdiertjes hebben wel iets weg van een kruising tussen een cavia en een konijn. En met hun korte pootjes schieten ze met al het gemak van de wereld tussen de rotsen door tot hoogtes van wel 6.400 meter. Niet normaal! Ik kijk hoe het grootoorfluithaasje voor mij de berg op rent. Niet in een rechte lijn, maar met scherpe ninja-achtige moves. Dit maakt de kleine knager supermoeilijk te volgen voor roofdieren en voor Freeks met verrekijkers. En met hun bruingrijze vachtje gaan ze ook nog eens helemaal in hun omgeving op. Het duurt dan ook niet lang voor ik hem kwijt ben… tot ik plotseling een schel gepiep hoor! EEP! EEP! EEP!

Bergbaas
Vanaf de rand van een rots hoog boven mij roept het fluithaasje naar beneden. Hij lijkt wel een trotse jodelaar die over een dal uitkijkt. Rustig jongen! Door zo hard te roepen, laat hij zijn buren weten dat dit zijn territorium is. En geeft hij een seintje aan zijn familieleden dat wij eraan komen. We lopen verder. De keurige stapeltjes keutels en de witte aanslag op de rotsen (door urine) langs de route verraden inderdaad dat er nog veel meer grootoorfluithazen zitten. Ze leven in losse familiegroepen en waarschuwen elkaar als er gevaar dreigt. Als ik om de hoek kijk, hoor ik een kort geblaf en zie ik nog net een paar kleine kontjes tussen de kieren in de rotsen verdwijnen. Als de kust veilig is, komen ze voorzichtig weer tevoorschijn. Wij vormen duidelijk geen bedreiging voor ze, dus gaan ze er maar eens lekker bij liggen. Als er een ding is waar grootoorfluithazen van houden, dan is het zonnebaden! Geniet ervan, vriendjes, wij moeten nog een stukje verder!